Suriname... good old times

Ik ben inmiddels gewend aan...
- het water koken voor het te drinken
- het doen van de was met de hand
- het ontbreken van warm water
- het altijd op doen van anti muggen spul
- de relativiteit van het begrip 'tijd'... hoewel... gewend?? :-)

Terwijl ik dit stukje schrijf komt het water met bakken uit de hemel. Momenteel is het de 'grote regentijd' en na uren harde regen zijn de wegen nauwelijks meer zichtbaar; een fascinerend maar ook bizar gezicht. Wij mogen ons gelukkig prijzen met een asfaltweg, waardoor vervoer nog enigzins mogelijk is, de zandwegen zijn tot een gigantische modderpoel geworden. Overigens zijn de temperaturen vrij eentonig, de minimum (nacht)temperatuur is 25 graden en in de middag loopt het op tot rond de 35 graden. Volgens de krant is de gevoelstemperatuur vaak boven de 40 graden (ivm de luchtvochtigheid) en daar kan ik mij helemaal in vinden. Ik ben hier nu bijna een week en ik heb met Arline afgesproken dat ik precies 1 week mag klagen over het veelste warme weer.

De afgelopen dagen zijn we vooral bezig geweest om de bureaucratie hier tevreden te stellen. Wat een gedoe en oefening in geduld. Per 1 juli treed ik officieel in dienst van de school en per 1 oktober bij het Ministerie van Onderwijs. 1 juli is een nationale feestdag - dus vrij - en worden we op sleeptouw genomen door Vivian en Jolanda, het bestuur van de school.

Afgelopen zondag bezocht ik de Morgensterkerk naast ons huis, een hervormde gemeente. Hoewel ik de mensen niet kende, bleek ik de liturgie van dienst zeker wél te kennen: die is namelijk precies hetzelfde als in de hervormde kerken in Nederland. Bijzonder.

Gisteren ben ik de trotse bezitter geworden van een fiets. Vandaag heb ik m'n eerste lange rit gemaakt, en wel naar... mijn oude Surinaamse stageschool: Buchnerschool. Overigens zijn hier geen fietspaden en met het enorm toegenomen verkeer wordt het fietsen wel minder aantrekkelijk gemaakt. Goed, aan de ene kant hoopte ik veel kinderen uit m'n oude klas te zien, maar dat zou betekenen dat ze zijn blijven zitten in een van de opvolgende klassen (wat vrij 'normaal' is in Suriname), aan de andere kant dus niet omdat ze allemaal in de eerste zouden moeten zitten van het vervolgonderwijs. Het was dan ook met gemixte gevoelens dat ik zeker 15 kinderen ontmoette die inmiddels in klas 5 of 6 zaten. Hoewel de meeste kinderen mij (wonderbaarlijk) direct herkenden antwoordde de kinderen alle vragen in eerste instantie met 'ja juf' en 'nee juf'. Maar later verzamelde zich een groep meiden om me heen en praatten we over toen, nu en hun toekomst. Ze vertelden me uitgebreid over hoe het met henzelf en de andere kinderen ging, sommige verhalen waren mooi, helaas ook velen heel verdrietig en teleurstellend. Tegelijkertijd bevestigde dit voor mij ook mijn 'taak' hier. Bovendien heeft God deze kinderen destijds gebruikt om mij een verlangen te geven verder te studeren en les te geven in het buitenland. Wat dat betreft is dit echt een droom die realiteit is geworden, hoewel ik dat nog niet goed besef.

In Nederland was ik te laat voor de Hepetitus B vaccins, en dus werd mij gevraagd daar in Suriname naar op zoek te gaan. De vaccins blijken gegeven te worden op één plek in de stad, en blijken 10 SRD p/stuk te kosten... dus ongeveer €2,50!! (in Nl. zo'n 30x duurder) Hoewel ik erg enthousiast werd van deze prijs, durfde ik toch nog niet direct de inenting te vragen. Iemand advies?

Verder geniet ik van het Surinaamse Nederlands. Een paar uitspraken... even nadenken;-)
- In de taxi bespreken we de politieke situatie en met name de positie van Bouterse. De chauffeur zeg 'Je maakt gewoon m'n hoofd moe'.
- We zijn op school en staan op het punt naar huis te gaan als het begint te regenen. Vivian vraagt of hij ons een slinger moet geven.
- We nemen vaak een busje naar de stad, maar dat gaat niet zo snel omdat 'de auto's wandelen'.