Suriname... verantwoordelijkheid

De uitdaging op school is vooral het spanningsveld tussen de traditionele, behoudende Surinaamse manier en bepaalde progressieve veranderingen die in mijn ogen (en ook die van de Nederlandse schoolleider en collega) absoluut noodzakelijk zijn. Ik vind het geweldig om te werken op de enige 'echte' Surinaamse prive basisschool. De meeste privescholen stappen hier namelijk al snel over op Nederlands onderwijs, en het behouden van de Surinaamse lesmethoden vind ik dan ook echt een plus. Nadeel hiervan is dat je als school valt onder de regels van het Ministerie, en die lijken zich drukker te maken om bureaucratische regels als klassenregistratie, absentielijsten dan om kwaliteit van het lesgeven.
Een praktisch voorbeeldje. De kleuters zijn om 12.00 uit, toen ik al eens inviel bij de kleuterklas kon ik mijn ogen niet geloven dat om 12.15 nog maar 3 kinderen waren opgehaald en om 12.30 nog eens 5. Veel ouders komen wanneer het hun uitkomt en bedenken dus niet dat dit ten koste gaat van het onderwijs omdat de leerkrachten die tijd niet kunnen besteden aan lesvoorbereiding. We hopen met de ingang van het nieuwe schooljaar prioriteiten te stellen en bepaalde veranderingen door te voeren.
Goed, maar al te vaak ontbreekt het momenteel volledig aan organisatie, structuren en draaiboeken. Kort door de bocht valt me op dat verantwoordelijkheidsgevoel in Suriname schaars is.

Paramaribo is weer een mooi restaurant en hotel rijker, en wel het Libanese 'Merhaba'. Vrijdagavond gingen we daar uit eten, en na plaats te hebben genomen vroegen we een serveerster om drinken. Ze presteerde het om 3x met de verkeerde drankjes te komen... vervolgens vroegen we om een menukaart. Maar daar wist ze niks van en gaf ze ons het advies die maar aan iemand anders te vragen. Gelukkig kwam de baas van het restaurant aan alle tafels een praatje maken en was het eten heerlijk waardoor het een zeer geslaagde avond was. De vrouw van de baas gaf me een korte rondleiding en omdat ik aannam dat ze Engels sprak, gebeurde dit in het Engels. Toen ik te kennen gaf wel interesse te hebben in een parttime baan als receptioniste in dit mooie hotel, zei ze wel iemand te zoeken die Nederlands sprak. :-) Dat was dan geregeld, deze week volgt een sollicitatiegesprek.

Afgelopen zaterdag ging ik een dagje mee met Klaske van Stichting Weid Mijn Lammeren. Kerken organiseren, of beter gezegd komen bij elkaar voor bijvoorbeeld een gemeentedag, en de stichting ondersteunt dan met de gospeltruck en presenteren een programma met een korte en duidelijke Evangelieboodschap, zingen, spelletjes, toneel etc. voor de kinderen. In de ochtend bezochten we de kerk in Pontbuiten, toen wij aankwamen waren ze nog druk bezig met het gras maaien, de tenten stonden eral, maar niet volgens afspraak waardoor er geen plaats was voor de truck en dus moest alles overgezet worden naar een podium. Zo'n 400 kinderen kwamen en het programma was geweldig.
Helpers komen halverwege het programma aanlopen omdat het druk was op de markt. Net voor het eind van het programma werd de decoratie, zoals planten voor op het podium, nog gebracht. Ik denk dan... waar is je verantwoordelijkheidsgevoel, vaak krijg ik terug te horen 'no span', 'maak je niet druk', 'relax', 'chill'... jaja.
In de middag bezochten we een fundraising van een zondagsschool in Kasabeholo, en gebruikten we de truck wel. Zo'n 40 kinderen bezochten het programma. Het was ongelooflijk drukkend warm en we waren nog maar net klaar of het water kwam met bakken uit de hemel. Eten, varierend van bami, nasi, kip, cake, verschillende sappen, is altijd aanwezig op dit soort festiviteiten.
Overigens dachten veel mensen dat ik een zus was van Klaske, omdat we volgens Surinamers veel op elkaar lijken. Het is dan ook erg komisch om de verwarde blik waar te nemen als ik mij voorstel.

In het weekend bezochten we ook nog Republiek, een klein (steeds meer toeristisch wordend) dorpje bij een rivier. Het is heerlijk om even te ontsnappen uit de drukte en chaos van de stad en je te begeven in de jungle met haar prachtige flora en fauna.
Komende week ga ik dus naar het natuurpark Brownsberg. Ik sprak een Surinaamse dame die maar liever in Nederland was vanwege haar angst voor slangen. Toen ik haar zei dat ik die angst herken kon ze maar niet geloven dat ik me naar Brownsberg zou gaan begeven... Hierover volgende week meer!

Uitspraken:
‘Zet een kluit boter in de pan’
‘Juf, mijn tand schudt’