Suriname... I got it!

Thank God!!
Vandaag is het dan eindelijk gelukt; ik ben de trotse (??) bezitter geworden van een Surinaamse verblijfsvergunning, voorlopig voor 1 jaar.
Vanochtend ging ik enigzins gespannen naar de Vreemdelingendienst, afgelopen vrijdag was ik niet van plan te vertrekken voordat ik de baliemedewerkster precies had verteld wat ik van de hele situatie vond, en ik hoopte dan ook haar niet weer te treffen. Gelukkig werd ik door een andere vrouw geholpen en na een stempel kon ik al snel door naar het hoofdkantoor van Burgerzaken. De afdeling voor ‘vreemdelingen’ was een achteraf kantoortje met zowaar een nummersysteem. Het was dan ook weer een grap dat nadat Arline met nr. 12 geholpen was, nummer 23 opgeroepen werd. Ik ging direct naar de balie en er ontstond een minuten lange discussie met alle aanwezigen over het nummersysteem en wie nu wel of niet aan de beurt was. Uiteindelijk werd ik geholpen en na weer een mooie stempel kon ik door naar het wijkkantoor. Ook hier weer hetzelfde verhaal, lang wachten voordat je aan de beurt bent, en als je dan eenmaal geholpen wordt, vindt er geen woordenwisseling plaats en is het tempo tergend langzaam. Een computersysteem wordt nog niet gebruikt, en daarom moet alles uitgeschreven worden, of in 3voud (ja serieus, en dan gewoon niet op het idee komen om het 1x te schrijven en daarna te kopieren) of met karbonpapier.
Maar goed, na weer een stempel, kan ik nu Suriname in EN uitreizen zonder problemen... tenminste dat hoop ik maandag te ondervinden! Time flies when you’re having fun. Dat zeker. Ik ben blij even terug te gaan maar zeker ook omdat ik weet dat ik weer terug ga komen naar switi Sranan, dan gaat het ‘echte’ werk beginnen, en daar heb ik heel veel zin in!

Ik ben er achter; it’s all about... food! Alle uitstapjes die gepland worden zijn gewoon geschikte plaatsen vinden om te eten en daarnaast wat leuks te doen. We gingen op stap met 26 kinderen van de zondagsschool naar de dierentuin. Van de tijd dat we er waren – 9.30 tot 16.30 – hebben we een half uur langs de dieren gelopen. Ten eerste omdat er niet zo heel veel dieren zijn (overigens wel alleen dieren die in ZuidAmerika voorkomen) en ten tweede omdat het niet om die dieren gaat maar om het eten. Naast dat de kinderen de hele dag door soft, stroop, water, koekjes, cake, bakabana en chips kregen, bestond de lunch uit bami en kip. Tegen 15.30 kreeg ik de opdracht de kinderen te verzamelen... ik dacht om alvast klaar te maken te vertrekken, maar nee hoor, de tweede warme maaltijd ving aan, dit maal nasi en kip. Kijk, mij hoor je niet klagen, het eten is heerlijk... de grap is wel dat de main topic waar we over praatten die dag een uitwisseling was van ervaringen met verschillende dieeten.

Accepteren of wegwezen, dat is de keuze die je volgens mij hier hebt als vreemdeling. Af en toe heb ik gewoon van die momenten dat ik even moet klagen over alles wat hier anders is maar meestal geniet ik echt van het hier zijn en het ‘opbouwen’ van een (tijdelijk) leven hier. Overigens worden we door sommige mensen gewaarschuwd dat het leven voor de Nederlanders hier moeilijker zal worden, nu –volgens hen - Bouterse het volk ophitst tegen Nederland. Maar goed, zijn slogan is ‘Samen kunnen wij het doen’, en ik vind, zeker nu ik in het bezit ben van een verblijfsvergunning, dat ik ook bij die 'wij' hoor!