Suriname... langzamerhand aan het 'inburgeren'

Nee, ik ben geen stagiaire! Als je hier aan het profiel 'blank en ergens in de twintig' voldoet, ziet men je aan als een stagiaire. Surinamers kijken je dan ook wat glazig aan als je zegt dat je hier woont, hard werkt en zelfs van plan bent een aantal jaar te blijven. Een van de veranderingen in de afgelopen 5 jaar is de toename van het aantal blanken, zowel stagiaires (ook Belgen) als families die hier hun geluk komen beproeven. Verder zijn er inmiddels aardig wat wegen geasfalteerd, ik heb zelfs vernomen dat de weg naar het binnenland is geasfalteerd! Dat betekent natuurlijk een flinke verkorting van de reistijd en meer gemak. Bovendien zijn in de stad stoplichten in gebruik genomen. 'Bij groen licht dient u op te rijden' staat dan nog aangegeven. Een Nederlandse hoorde ik zeggen dat ze de 'verliefde stelletjes' op straat miste die je in Nederland wel ziet. Maar volgens Surinamers is het hier al warm genoeg! En dat is het trouwens zeker. Het is nu het einde van de grote regentijd en de grote droge tijd gaat aanbreken. We hebben nu dus een mix van gigantische regenbuien (en blikseminslag in een kabel waardoor we én geen stroom en geen water meer hadden) en heet weer. Arline heeft een termometer meegenomen, en helaas lieg ik niet dat vanmiddag om 16.00 de temperatuur in de zon op 48 graden stond. 's Nachts blijft het 'koel' met 25 graden. Inmiddels word ik niet meer van de warmte wakker... maar van de auto's die dag en nacht langsrijden met speakers op een volume wat in Nederland zeker strafbaar zou zijn, en een beat waarmee ik ongeveer uit bed dreun, het is maar goed dat hier geen ruiten zijn! Naast die nachtelijke storingen is er 's nachts een bijna constant gepiep van de vleermuizen die zich schuilhouden in de loze ruimte boven het huis onder het schuine dak.
Donderdag 1 juli was het Keti Koti, de nationale feestdag om de afschaffing van de slavernij te herdenken. Vivian en Jolanda namen Arline en mij op sleeptouw. 's Morgens bezochten we de kraampjes aan de Waterkant. De kleuren en geuren zijn onbeschrijfelijk. Verder bekeken we een defile van de politie, de finish van de zwemmaraton en hadden we werkoverleg in de prachtige en rustige tuin van hotel Torarica met mooie fruitbomen, prachtige vogels en zagen we zelfs een leguaan van zeker een halve meter! In de middag reden we de fascinerende Wijdenbosch brug over, een echt pronkstuk met een mooi uitzicht.

Vrijdagavond maakte ik mijn tv debuut ;-) In de middag had namelijk de eerste steen legging plaatsgevonden van de nieuwe lokalen die bij onze school bijgebouwd gaan worden, en daarbij was ik natuurlijk ook aanwezig. Kun je je voorstellen dat dat op het journaal komt? Over de tv kan ik nog heel wat schrijven hoor. Allereerst dat de programmering nogal flexibel is en programma's gewoon uitlopen. Reclames komen zomaar tussendoor, soms zo kort dat je het amper door hebt, en soms echt minuten lang. Ook reportages bij het nieuws kunnen in het oneindige doorgaan. Zo zaten wij serieus klaar met cola en popcorn om voorafgaand aan de wedstrijd het Wilhelmus eens te horen en daarna de wedstrijd te zien.
Maar nee, ze gingen te lang door met hun eigen rapportages zodat we de eerste minuten misten. Overigens hadden we verwacht dat Suriname gezamenlijk achter Nederland zou staan, vooral omdat het halve volk daar woonachtig is. Maar men bleef tot een paar dagen geleden groot fan van welke ZuidAmerikaans land dan ook. We zaten in een busje (soort openbaar vervoer) waar een radioverslag aanstond van een wedstrijd. Het was heel komisch, zeker omdat de verslaggever het verslag zonder enig enthousiasme bracht en zichzelf steeds herhaalde als hij eindelijk wat zei. 'Dat was een domme fout van de keeper. Zeker een domme fout. Wat maakte de keeper een domme fout'. Zonder dan uit te leggen wat er gebeurde en wat die fout dan was.

Pas hebben we een rotishop iets verderop ontdekt. Na een heerlijke maaltijd kwam de eigenaresse van de winkel bij ons aan tafel zitten. Het begon heel leuk, maar het gesprek kreeg meer de vorm van een interview en kreeg een serieus tintje. Wat bleek? Ze had een aantal zoons, en de oudste zoon had haar opdracht gegeven een vrouw te zoeken. Volgens haar zei haar intuitie dat ik haar schoondochter zou worden en dus werd de zoon naar huis gehaald voor een ontmoeting. In de tussentijd werd die jongen de hemel ingeprezen om mij maar te laten geloven dat hij toch echt de ideale man zou zijn en kreeg ik een aardige bruidsschat, waar zelfs nog over te onderhandelen was, voorgesteld. Toen de zoon binnentrad keek de moeder zo hoopvol alsof er direct een teken uit de hemel zou komen dat dit 'meant to be' zou zijn. Haha, dat gebeurde niet :)

Suriname wordt zo ongeveer overgenomen door de Chinezen. Een veelgehoorde klacht, en duidelijk zichtbaar in de enorme hoeveelheid winkels die beheerd worden door Chinezen. Ik ben er in die zin blij mee, dat hun winkels pas laat in de avond sluiten. Blijkbaar mogen zij zonder problemen plagiaat plegen, want de Birkenstocks zijn hier ook te koop en wel voor zo'n 3 euro. En ja, Birkenstock staat netjes aan de zijkant geschreven, de dozen zijn precies hetzelfde, het enige verschil is dat het voetbed vlak is en niet de verhoging die de echte wel heeft.

Nu zou ik bijna vergeten te schrijven over mijn werk. Deze laatste 6 weken van het schooljaar krijg ik de tijd om kennis te maken met de school, collega's, kinderen, het onderwijs etc. om DV 1 oktober een goede start te kunnen maken. Ik zet me nu dan ook voornamelijk heel praktisch in; maken van inventarisatie van aanwezig materiaal, bestuderen van aanwezige Surinaamse en Nederlandse methoden (Mochten er nog Nederlandse scholen zijn die methoden weg doen, bijvoorbeeld Veilig Leren Lezen, neem contact met mij of de school op!! Dit zelfde geldt voor kinderboeken!), participeren in brainstorm sessies, invalwerk enz. Samen met Arline viel ik een dag in bij de kleuters. Hoewel ik soms toch nog verbaasd sta over de gang van zaken - in vergelijking tot het Nederlands onderwijs - gaat het er in ieder geval stukken beter aan toe dan op mijn Surinaamse stageschool van destijds. De school zet in op kleine klassen en de 5de klas (groep 7 dus) waar ik vandaag inviel, was een leuke groep van 17 kinderen. Het was een enthousiaste, betrokken en leergierige groep kinderen. Een leuke uitdaging en dus echt genieten.

Typisch Surinaams... Ik bel -voor de zoveelste keer- het bureau van de inentingen om te vragen welk merk vaccinaties zij hebben om 9.30. De telefoniste van het bureau zegt dat er niemand aanwezig is. 'Maar jullie gaan toch om 8.00 open?' vraag ik. 'Nee hoor', zegt mevrouw vervolgens, 'wij zijn vroege vogels, wij openen al om 7.30'. Einde gesprek.