Suriname... even kritisch

‘Ik was bezig te slapen. Daarom heb ik mijn huiswerk toch wel niet gemaakt.’
Inmiddels ben ik al aardig gewend aan de spreektaal hier en gebruik ik zelf ook bepaalde ‘Surinaamse’ constructies als ‘Begin te werken’ of ‘Begin te gaan’, soms tot ergenis van mezelf! ;-)

Een drukke periode is aangebroken met kerst en ‘oud op nieuw’ in aantocht. Vooral het laatste is hier helemaal ‘the bomb’. Surinamers houden van feesten, dansen en eten. Recentelijk stond Paramaribo nog in de top 10 van steden wereldwijd waar je oud en nieuw zou moeten vieren. Het schijnt een hele happening te zijn, Suriname op z’n best. Ik houd jullie op de hoogte!

Momenteel ben ik bezig de rapporten van mijn geweldige leerlingen in orde te maken in verband met de oudergesprekken komende week. Vrijdagavond hebben we de kerstviering (met natuurlijk een diner) op school en mijn taak is om een schoolkoor en orkest te vormen en vrijdag een spetterend optreden te geven. Volgende week gaan we met de zondagsschool een aantal kerstliedjes zingen in een bejaardenhuis naast de kerk, dus ook daar ben ik kerstliedjes aan het aanleren.

Afgelopen week had ik de dankbare taak elke ochtend de vlaggenparade te leiden. Nu is dit een vrij standaard gebeuren. Kinderen staan in nette opstelling om de vlaggenmast, een juf groet de kinderen en ouders, het volkslied wordt gezongen (zowel in het Nederlands als Sranan Tongo) plus ‘het liedje van de kleuren van de vlag’, en dat was het dan. Toen Arline aan de beurt was probeerde ze het standaard gebeuren al te doorbreken (tot tevredenheid van directie en enkele collega’s), en nu was het dus mijn beurt. Ik heb van deze gelegenheid gebruik gemaakt de betekenis van de kleuren van de vlag door te nemen (die tot dan toe alleen bekend waren bij mijn leerlingen). De laatste dagen in de vorm van een (zelf bedachte) rap, waar de kinderen erg enthousiast over waren terwijl ik bij een aantal collega’s een bepaalde gezichtsuitdrukking zag die steeds weer waargenomen kan worden zodra er maar even afgeweken wordt van ‘maar zo doen we dat aaaltijd’.

Mag ik even heel kritisch zijn? Nederland noemen we een ontwikkeld land, terwijl Nederland in continue ontwikkeling is omdat de inwoners zichzelf ontwikkelen omdat men daar ook noodzaak toe ziet. Suriname is een ontwikkelingsland terwijl het land eigenlijk maar weinig ontwikkelt omdat inwoners tevreden zijn met de situatie en vooral met zichzelf. Natuurlijk wil men wel ontwikkeling, maar die moet aan komen waaien. Hoewel in Nederland het zeggen en doen soms al ver van elkaar ligt, is het zeggen hier heel vanzelfsprekend maar het doen komt soms niet eens in de gedachten op. Op de RT opleiding hadden we het over wat je doet als je onredelijk tegen een kind bent geweest. Mijn Surinaamse medestudenten komen dan met de meest geweldige verhalen als ‘sorry’ zeggen. Ik kon m'n oren niet geloven en begon te lachen om vervolgens toe te lichten dat ik me niet kon voorstellen dat een Surinaamse leerkracht dat ooit zou doen en stelde dan ook voor om gewoon even eerlijk te zijn. Men weet het dus wel, maar het doen is geen logisch gevolg van het weten.
Een aantal Nederlandse stagiaires zijn hier bezig geweest met onafhankelijke toetsen (zowel voor lezen als rekenen) om het niveau in kaart te brengen, aangezien we hier nog geen leerlingvolgsysteem hebben. De resultaten zijn om te huilen, en in plaats van te reflecteren om wat je als leerkracht zou kunnen veranderen wordt de schuld direct bij de ouders gelegd. Geen twijfel aan.

Afgelopen woensdag brachten mijn klas en de parallelklas een bezoekje aan de markt. Vooraf had ik de kinderen vragen laten opstellen om de verkopers te interviewen. Het was een erg leuke ervaring. De kinderen waren eerst wat aarzelend, maar toen ze eenmaal op dreef waren kon niemand aan een vragenronde ontkomen. Natuurlijk was men nieuwsgierig naar wat de klas kwam doen en hoorden de verkopers de kinderen uit, en zo hoorde ik van achter allerlei kraampjes ‘Juf Claske, wat een leuke kinderen heeft u’ of ‘Juf Claske, wat zijn uw kinderen vrijpostig’ (zo’n heerlijk woord wat ze hier gebruiken als een kind dus bijvoorbeeld vraagt in zijn interview ‘Hoe vroeg bent u opgestaan?’). In de vis en vleeshal kregen de kinderen alle aandacht van de verkopers die bezig waren enorme vissen te ‘doden’ volgens de kinderen. Ze mochten levende vissen vasthouden en van alles en nog wat totdat we de hal uit werden gejaagd omdat de kinderen ‘te druk praten’.

Verschillende Nederlandse Surinamers die hier op vakantie waren spraken mij aan en waren benieuwd naar mijn ervaring in Suriname. Zijzelf gaven namelijk aan graag op vakantie te komen vooral met het uitzicht om weer snel naar Nederland terug te keren. Reden? De frustratie die men ervaart over de Surinaamse mentaliteit. Natuurlijk herken ik dat, maar het grootste voordeel aan Suriname is dat men hier werkt om te leven terwijl men in Nederland leeft om te werken. En natuurlijk vind ik het dagelijkse (soms wel heel fel) zonnetje juist nu heerlijk... kan me gewoon niet voorstellen dat het bij jullie zo’n 30 graden kouder is!