Suriname... Merry Christmas!

Soms gaat niet alles zoals je had verwacht. En dat heb ik de afgelopen dagen maar weer eens ondervonden. De oudergesprekken waren boven verwachting. Ik had alle ouders gebeld om uit te nodigen op gesprek te komen en dat hebben ze dan ook allemaal gedaan. Oudergesprekken versterken bij mij altijd het gevoel van ‘we zijn als team (leerkracht en ouder) bezig met hetzelfde doel’ en dat geeft mij weer energie om door te gaan en me echt helemaal in te zetten en... natuurlijk de ouders te inspireren hetzelfde te doen.

Donderdag was de laatste schooldag en reikte ik de rapporten uit aan mijn leerlingen en ontving ik ‘in return’ kerstcadeautjes (sommige in de vorm van flinke levensmiddellenpakketten – van zo’n formaat dat ze gemakkelijk als 2de prijs bij een verloting hadden kunnen dienen – feit is dat ik waarschijnlijk de hele vakantie geen boodschappen meer hoef te doen).
Het hele klassengebeuren doe ik met ontzettend veel plezier, de veranderingsprocessen echter die binnen de school opgestart moeten worden of enigzins in gang zijn, verlopen –zachtjes gezegd- zeer traag (net als in het gehele land trouwens). Mede daarom ben ik erg blij dat we even een break hebben.
Ik had al een lijst opgesteld met alle instanties die ik zou moeten bezoeken in de vakantie omdat hun openingstijden globaal gelijk lopen met de schooltijden, zoals de bank, postkantoor enz. Donderdag ben ik 4 uur bezig geweest – een mooie Surinaamse uitspraak voor simpel weg ‘wachten’ en in mijn geval geduld trainen – om mijn verzekeringspasje van de overheid te krijgen, het was het wachten waard: ik ben t/m 2013 verzekerd bij het StaatsZiekenFonds. Ik was gelukkig samen met een collega waardoor de tijd snel ging en ik weinig frustratie voelde. Vrijdag bezocht ik de bank en na het een en ander geleerd te hebben van vorige bezoeken meldde ik me direct bij m’n contactpersoon, een slimme zet zo bleek. Ook m’n fiets heb ik eindelijk laten maken. Het schip wat de benzinepompen hier bevoorraad is nog niet aangekomen en dus is er een behoorlijke run op benzine. De vraag is dan ook maar in hoeverre taxi’s en bussen beschikbaar blijven. De containers met vuurwerk zijn wel aangekomen, en aangezien daar geen regelgeving voor is wordt het sinds vorige week verkocht en dus ook afgestoken, het gaat maar door en door. What a joy :-) Echt niks voor mij!

Dan de kerstavond story... Nu ik mijn verzekeringspasje heb, vond ik het de hoogste tijd me eindelijk eens in te gaan schrijven bij een huisarts. Na veel rond vragen over reputaties van artsen had ik een beslissing genomen en dus stapte ik rond 17.00 op m’n fiets omdat het uur durende spreekuur van 17-18 zou zijn. Vervolgens zou ik dan thuis gaan baden en me klaar maken voor de kerstnachtviering waarin we met de zondagsschool een kerstspel zouden doen. Het liep allemaal net anders. Tijdens mijn inschrijving vroeg de arts of ik een allergie had en bedacht ik me dat ik sinds 3 dagen een rode uitslag heb over mijn hele lichaam waar ik overigens geen last van heb. Allereerst dacht de arts aan een zonnenallergie, maar dat werd al snel uitgesloten. Ik begeef me niet vrijwillig in de zon en bovendien ben ik hier al weer een half jaar. Goed, na heel wat vragen beantwoord te hebben besloot de arts mij direct door te verwijzen naar de EHBO post bij het ziekenhuis. Afgelopen zondag heb ik een lichte koorts gehad en hoewel niet alles klopte met de symptonen van dengue (knokkelkoorts) wilde de arts dit toch uitsluiten. Dus op m’n fietsje naar het Academisch Ziekenhuis (haha dat lijkt heel wat ;-)) wat gelukkig op de route lag. Ik meldde me aan om vervolgens door een gesprek met een arts letterlijk bestempeld te worden als een ‘spoed eisend geval’. Mijn vraag of ik misschien eerst even naar de kerk kon gaan voor de kerstviering en dan terugkomen werd niet eens gehoord en al gauw was ik aan de beurt. Dit tot grote ergenis van een Surinaamse man die luidkeels klaagde dat hij nu zelfs in zijn eigen land gediscrimineerd werd nu buitenlanders voor gaan. Al snel werd het me duidelijk, privacy ontbreekt hier volledig; iedereen komt gewoon steeds overal bijstaan – als blanke trok ik aardig bekijks – en voor de bloedafname (bovenop m’n hand) kon ik gewoon in de gang gaan zitten met een krant onder m’n stoel voor druipend bloed. Niet te moeilijk. Na de bloedafname dacht ik dat ze die naald eruit zou halen maar dat bleek niet het geval te zijn. O ja en of ik nog even in een potje wilde plassen. ‘Maar ik heb een naald in m’n hand’ zei ik met enige verwondering. ‘Daar heb je die hand toch niet voor nodig’... right. Dus ik naar de wc waarvan ik een beschrijving zal besparen. Ik zeg er alleen maar over dat deze wc duidelijk door meer onhandige mensen gebruikt was om in een potje te plassen, het was een onaangename belevenis. Vervolgens werden er nog wat testjes afgenomen en kreeg ik te horen 2 uur te moeten wachten op de eerste uitslagen. Dus begon ik maar weer een smeekbede om die naald uit m’n hand te halen zodat ik de kerk kon bezoeken. Dat kon ik dus mooi vergeten. Volgende plan was dan maar om even naar de winkel aan de overkant te gaan om even een versnapering te halen en wat leesvoer. Nouja dat dacht ik. Ik werd door de beveiliging tegen gehouden: ‘U mag niet weglopen’. In al m’n onschuld begin ik te lachen en geef duidelijk aan dat ik niet eerder vertrek voordat die naald uit m’n hand is, don’t you worry! ‘Maar we hebben dit vaker meegemaakt’. ‘Dus wie loopt dan even met mij mee naar de winkel?’ vroeg ik. Haha en zo ging ik onder begeleiding m’n inkopen doen. Het wachten duurde lang hoewel ik mama plat heb gebeld om informatie te vragen over de eventuele ziektes die men dacht dat ik zou hebben, van dengue tot rode hond. Verder kwam een vriend van me (die agent is) nog wat gezelschap houden, hij was tenslotte toch aan het werk... (In NL zou dat dus juist andersom zijn!) De uitslag kwam, en zo hoorde ik –met al mijn toehoorders- dat er niks aan de hand was en dat ik volgende week de laatste uitslagen kan ophalen. De broeder die mij bevrijdde van die naald was mijn held van de dag! Hij grapte dat nu mijn rechterhand aan de beurt was.
Goed, ik stapte met flink verband om m’n hand dan toch maar op de fiets. Zonder licht, want ja, ik had verwacht even heen en weer te fietsen, en daarom nam ik op advies een binnenweg... maar ik raakte verdwaald. Ik had werkelijk waar geen idee waar ik was. Dus stopte ik bij een groepje luidruchtige mannen om de weg te vragen. Het bleken Surinamers uit Nederland te zijn die niet te beroerd waren om mij even een lift te geven naar huis. Blij eenmaal thuis te zijn, het was inmiddels 23.00, kwam ik erachter dat ik m’n telefoon verloren was... Dus ik bij de buren gevraagd of ik even mocht bellen, en gelukkig werd mijn telefoon opgenomen door een van die heren die mij zojuist een lift hadden gegeven en waren ze zo aardig nog even een keer langs te rijden. Het kerstfeest had ik dan gemist maar eigenlijk was ik ook nog uitgenodigd om naar een sjiek feestje te gaan in het Marriot hotel, helaas was ik echt op. Wat een avond... Ik wens jullie allemaal een mooi en goed Kerstfeest toe en een geweldig en gezegend 2011!!