Suriname... good bye...

Waar nu te beginnen? Na veel nadenken heb ik besloten elders te solliciteren. Op school liep lang niet alles even lekker maar daar kan ik natuurlijk hier –op een openbare site- niet helemaal over in detail gaan, hoewel ik juist zeker weet dat die verhalen met grote verbazing en brede smile gelezen zullen worden... Plus mijn beslissing voor ontslag enorm verduidelijken.

Overigens is me het een en ander wel duidelijk geworden toen ik vorige week de eed moest afleggen. Een ieder werkzaam in het onderwijs in Suriname moet beloven:

1. je werk naar beste kunnen uit te voeren (met name werd benadrukt het aanwezig zijn i.v.m. het hoge verzuim)

2. alle opdrachten van het schoolhoofd als bevelen getrouw op te volgen
Ik: Dit meen je niet?! Nu snap ik mijn collega’s en ik snap ook direct waarom het schoolhoofd mijn gedrag gezagondermijnend vindt.
Inspecteur: Leg uit.
Ik: Ik zeg graag eerlijk wat ik van dingen vind, en dat wordt me absoluut niet in dank afgenomen. Collega’s uiten nooit kritiek, gedragen zich als een stelletje schapen maar ik begrijp nu waarom.
Inspecteur: Zo moet je het niet helemaal zien. (…) In het wetboek staat bijvoorbeeld dat kinderen moeten worden opgevoed tot mondige en kritische burgers.
Ik: O ja, dus eerst maak je de leerkrachten monddood door ze deze eed verplicht te laten afleggen. Vervolgens zeg je tegen diezelfde leerkrachten, maar je moet je leerlingen wel mondig en kritisch maken??? Je onderwijst wie je bent!
Inspecteur: En toch is het zo.

3. met niemand te spreken over het werk.
Ook daar ben ik het niet mee eens. Maar ik heb inmiddels geleerd dat men het niet op prijs stelt dat je overal een mening hebt (of eigenlijk sowieso een afwijkende mening) en soms ben ik wijs en hou ik m’n mond. Ja ja!!

N.a.v. punt 2 volgde nog meer discussie. De inspecteur vroeg of we in zouden gaan op bijvoorbeeld een verzoek van het schoolhoofd om punten naar boven toe bij te werken zodat een kind wel overgaat (wat hier heeeel belangrijk gevonden wordt). Nee natuurlijk niet, maarja, nu heb ik de eed afgelegd, dus ja, dan doe ik het wel. Maar zo was het toch weer niet, je hebt je gezonde verstand en dat moet je gebruiken (laat me niet lachen, heb zo vaak aan collega’s en management gevraagd om het gezonde verstand te gebruiken in plaats van als schapen achter een methode aan te lopen die in 1986 is geschreven). Tegen m’n zin in, beloofde ik me te houden aan deze 3 punten... En doe ik net zo hard mee aan het liegen waar ik me hier zo kapot aan erger. Formeel beloven, maar ach de praktijk is anders. In schoolverband afspraken maken, maar ondertussen gaat iedereen gewoon z’n eigen gang.
Overigens zal ik me voor die paar weken die resteren me waarschijnlijk trouw houden aan punt 2. Op zich niet zo moeilijk aangezien met klem is gevraagd bij het indienen van mijn ontslag dat ik geen confrontaties meer aanga met voornamelijk het schoolhoofd. Juist dat is het probleem, als echte Surinamer betrekt ze alles op zichzelf en voelt zich altijd persoonlijk aangesproken en eigenlijk altijd aangevallen. Conclusie: helemaal geen communicatie meer, wel gemakkelijk, heb ik ook geen bevelen om op te volgen ;-)

Goed, m’n ontslag is dus definitief.
Nu zegt het halve leerkrachtenteam weg te gaan, maar dat schijnt in die zin normaal te zijn dat ook hierin niet perse de daad bij het woord wordt gevoegd. Dat ik dan ook daadwerkelijk m’n ontslagbrief indiende, en ik daarmee meende dat mijn ontslag definitief zou zijn, riep verschillende – voornamelijk verontwaardigde – reacties op.

Toen ik solliciteerde op de vacature van leerkracht op de Nederlandse school in Lagos, Nigeria, had ik echt niet verwacht aangenomen te worden. Een school met kwalitatief hoog onderwijs, gebruikmakend van het International Primary Curriculum en geweldige arbeidsvoorwaarden. Ik zie er eerlijk gezegd gewoon naar uit om in een gestructureerde, professionele en geordende werkplek aan de slag te gaan. Chaos heeft zijn charme maar ook zijn frustraties!

Nadat ik mijn leerlingen het nieuws verteld had, er wat tranen weggeveegd waren, kwamen ze al gauw met allerlei ideeen. Ze zouden er voor gaan zorgen dat ik het verkeerde vliegtuig zou instappen, of een vliegtuig wat alleen maar weer terug zou vliegen naar Paramaribo, of zorgen dat er tekort aan benzine zou zijn.
Pas was een leerling wel erg slim geweest, hij kwam trots vertellen dat hij op onderzoek was uitgegaan en had ontdekt dat de gevaarlijkste slang ter wereld in Nigeria voorkwam. ‘Nu gaat u vast niet meer naar Nigeria?’ Na mijn wat overdreven angstige reactie gaan alle leerlingen nu op zoek naar enge dieren die in Nigeria voorkomen in de hoop mij angst aan te jagen.

Ik heb nu wel echt het idee een afrondende fase in te gaan. Overigens ben ik wel weer een hele dag in de weer geweest om mijn verblijfsvergunning te regelen die eigenlijk al verlopen was. Nu mag ik nog 2 jaar legaal in Suriname verblijven... Het zijn van die momenten dat ik merk dat ik al gewend ben aan Suriname aangezien je je instelt op lange wachttijden en een houding hebt van ‘zo is het nu eenmaal’. Ik heb zelfs niet geklaagd toen ik bijna 2 uur heb moeten wachten bij de bank om geholpen te worden m’n rekening te sluiten. M’n geduld is het afgelopen jaar aardig op de proef gesteld en het heeft blijkbaar zo zijn vruchten afgeworpen.

Ik kijk terug op een geweldig jaar in Suriname wat bijzonder leerrijk is geweest. Ik heb geleerd om pas echt iets te veranderen of door te zetten als ik 100% overtuigd ben van het nut ervan aangezien de wil tot verandering vrijwel afwezig was en is en ouders vaak kritisch waren. Juist dat maakte het tot een leerzame uitdaging.
De passie die ik heb voor de kinderen en het onderwijs -in het algemeen- heeft ervoor gezorgd dat ik uiteindelijk m’n hele oudergroep op een hele positieve manier heb meegekregen. Ook dat was een uitdaging en een leerproces.
De zondagsschool zal ik echt gaan missen. Een tijd van afsluiten en goodbyes is aangebroken. Dan een (te!!) korte periode vertoeven bij het thuisfront om dan alweer te vertrekken op weg naar een nieuw avontuur!