Suriname... lekker lesgeven

Zo de eerste zes lesweken zitten er al weer op! De kinderen zijn aan mij gewend en ik aan hen, en in de klas is het dan ook goed vertoeven. Mijns inziens is de uitdaging van elke leerkracht om de kinderen lief te hebben en dat onvoorwaardelijk. Dat klinkt heel ‘zwaar’ maar voor elke groep kinderen die ik tot nu toe heb gehad bid ik God om die liefde en Hij heeft – tot nu toe – daar steeds weer in voorzien. Het is dan alsof je de kinderen kunt zien zoals God ze heeft gemaakt en bedoeld heeft.
De dagen vliegen voorbij en ik geniet echt van het lesgeven.
De school heeft een aantal Nederlandse stagiares aangetrokken die zich bezighouden met het invoeren van onafhankelijke toetsen. Een kind kan in de klas uitblinken, maar kan alsnog in vergelijking met de ‘norm’, een gemiddelde of zelfs zwakke leerling zijn. Afgelopen maandag mocht ik de AVI toetsen afnemen die het leesniveau van kinderen bepaalt. Zo meelezend door de ogen van ‘mijn’ Surinaamse kinderen heen was het overduidelijk een Nederlandse toets. Shockerend was de uitslag; leerlingen die niet eens AVI1 halen (ongeveer groep 3 niveau) en tegelijkertijd een (Nederlandse) leerling die AVI9 leest. Even een reminder... ik geef les in klas 3 oftewel groep 5. Er is dus werk aan de winkel, ik vind het heerlijk om uit te vogelen hoe ik kinderen individueel verder zou kunnen helpen, hoewel ideeen altijd welkom zijn :-). Tafels is trouwens hetzelfde verhaal, die zouden ze al moeten dromen, maar helaas geldt dat nog maar voor 1 kind.

Ik weet niet precies wat het is, maar door de lagere werkdruk, de relaxte sfeer etc. is het mogelijk aardig wat te ondernemen (naast m’n werk).
Ik werk me in het zweet, en dat vrijwillig, twee maal een uur per week en wel tijdens de zumba lessen (combinatie van aerobics en latin dans). De sportschool staat iets verder in de straat, en ik volg dus met zo’n 40 Surinaamse dames van allerlei leeftijden en allerlei maten ;-) zumba met veel plezier. De ene les is op zaterdag tot 12.00 en geloof me, zelfs om 15.00 toen ik begon met werken bij het hotel, was ik nog niet bijgekomen.

Ik schreef al eerder over de Remedial Teaching opleiding die ik samen met een collega –zie foto- volg. Afgelopen week moest ik op gesprek komen bij de opleidingscoordinator, en ze stelde voor om mij vrijstellingen te geven voor vakken als studievaardigheden en Nederlands. Dat leek me natuurlijk prima, hoewel ik later bedacht dat sommige docenten mijn aanwezigheid eenvoudigweg niet bijzonder op prijs stellen. Achterdochtig word je hier vanzelf wel... Bij Nederlands verhaalt mevrouw over haar ervaringen in Nederland etc. en voel ik me vaak genoodzaakt die toch enigzins te corrigeren of nuanceren. Het blijft een aparte ervaring om in een land te bivakkeren met zo’n haat/liefde verhouding met Nederland. De docente voor het hoofdvak IB/RT is een beschrijving waard. Een Surinaamse dame (rond de 60 jaar) met geblondeerd haar, wenkbrauwpiercing, zware make-up, tatoeages, doorzichtige blouse aan, hoge hakken en zoals het een Surinaamse vrouw betaamt: een zeer grote mond. In het begin ergerde ik me kapot aan haar. Eerst zelf een half uur te laat komen, en vervolgens lopen schelden op studenten die nog later komen. Klagen over het enorm ouderwetse onderwijs in Suriname met een veel te laag niveau, en vervolgens in anderhalf uur tijd lesstof behandelen die ook in 10 minuten verteld had kunnen worden. En dan het studieboek, ik durf het bijna niet te zeggen maar in plaats van thuis een hoofdstuk te lezen ter voorbereiding, lezen we het samen door en voor in de klas... JA, dus om beurten moeten we een stukje hardop voorlezen. Maar goed, toch is het fijn om uit een Surinaamse mond kritiek te horen op de eigen maatschappij, dat is echt zeldzaam. Ze zei zelfs dat het Surinamers in het algemeen ontbreekt aan verantwoordelijkheidsgevoel en zelfreflectie... AMEN!! Haha voor mij ook eens fijn om bevestigd te worden in mijn observaties.

Elke dinsdag neem ik de bus naar de stad om gitaarles te geven. In de stad stap ik over op een andere bus (zie foto’s). Bussen rijden niet op schema dus je gaat ergens aan de weg staan (geen officiele haltes dus) en je wacht rustig af. Gelukkig hebben we een schaduwplekje gevonden want soms moet je wel een half uur wachten. Nu is het geval dat naast bankjes en stoelen, de middenrij in het busje gevormd wordt door klapstoeltjes. Dus als een persoon op de achterste rij wil uitstappen, moeten alle mensen die op de klapstoeltjes zitten opstaan, stoeltje inklappen en plaats maken voor die persoon om er langs te kunnen en uit te stappen. Vervolgens schuiven die mensen een plaats naar achteren en zo herhaalt het ritueel steeds weer.
In de stad stap ik over naar een andere bus, die het centrum als beginpunt heeft en dus pas gaat rijden als de bus vol is. Dat is vaak in een paar minuten, maar ’s avonds moet je soms ook wel een half uur wachten. Omdat ik maar een korte afstand hoef af te leggen, (in Nederland zou ik het lopen, maar hier is de zon te fel) probeer ik zo dicht mogelijk bij de deur te zitten. Soms gaat dat niet zoals afgelopen week, ik moest plaatsnemen op een klapstoeltje – die overigens soms flink zijn doorgezakt, wat waarschijnlijk te maken heeft met de ‘volle’ Surinaamse dames – en toen iemand anders toch eerder uit moest stappen en we het ritueel van opstaan, klapstoeltje inklappen, uitstappen, instappen, klapstoeltje uitklappen en zitten weer uitvoerden, stelde ik een dame voor om mij de plaats bij de deur te geven aangezien ik er over een paar meter uit zou moeten. Dit nadenken werd niet begrepen en niet gewaardeerd, en dus nam ik maar plaats achterin en na een paar seconden drukte ik op het belletje en kon iedereen weer uitstappen om mij eruit te laten. Dus dat.

En dan de huizenzoektocht. We zijn op zoek naar weer een nieuw huis, eigenlijk in dezelfde buurt en het liefst met dezelfde luxe (met wasmachine –hoewel alleen koud water- en evt. met airco) alleen dan in SRD, de lokale munteenheid waarin mijn salaris wordt uitbetaald. De koers van de euro ten opzichte van de SRD stijgt enorm de laatste weken, dus een maandhuur in euro’s wordt verhoudingsgewijs duurder en duurder. Veel huizen staan leeg, maar zijn meestal van Nederlandse Surinamers, en als zij verhuren willen ze euro’s zien. Nederlanders die tijdelijk in Suriname verblijven (zoals de vele stagiaires) vinden het prima om de huur in euro’s te betalen, en eigenlijk zorgen zij er dus voor dat het voor ons onmogelijk lijkt om in SRD huur te gaan betalen omdat de euro tekens al in de ogen staan van huisbezitters bij het zien van potentiele blanke huurders. Zoals Arline zei ‘we’re being ripped off; left, right, in front, behind and centre’. Duidelijk! Wordt vervolgd...

Wat zijn we toch visueel ingesteld ;-) Al die reacties op de foto's van Alfred! Leuk hoor :-) Hij is groot gebracht door onze huisbaas, en nu komt hij dus eten bij ons halen. Geef je hem geen aandacht, dan gaat hij eerst op je arm zitten en anders gewoon op je hoofd. Overigens heeft hij een mooi slaapplekje - zie foto.