Suriname... taking it easy

Waarom blijf ik me steeds weer verbazen? Je zou zeggen na een aantal maanden moet je toch al aardig gewend zijn. En dat ben ik ook, in die zin bijvoorbeeld dat toen ik mij aanmeldde voor de RT opleiding in augustus, men zei dat de opleiding in november zou beginnen, ik ook serieus pas 1 november ben gaan informeren naar het rooster. Dat bleek een slimme actie aangezien de opleiding die dag in de avond begon. Ondertussen had ik mij aangemeld om bij een stichting huiswerkbegeleiding te geven aan een groep kinderen, maar dat bleek nu dus samen te vallen met mijn studie en dus moest ik een aantal uren voor de start van de begeleiding afbellen. In Nederland zou dat een zeer beschamende actie zijn, maar hier houden zeer weinig mensen zich aan hun afspraken, en is het dus niet zo’n big deal.
Nu volg ik dus, samen met 30 Surinaamse dames, 3 avonden in de week een opleiding op het Instituut voor Opleiding van Leraren. Nouja, 3 avonden... vorige week verraste onze president Bouterse de bevolking door toe te zeggen van Diwali – een Hindoestaans feest – een nationale vrije dag te maken. Just like that.
Een collega verraste me door te melden dat zij zich ook had aangemeld voor de opleiding, en dus was het vervoersprobleem direct opgelost. Fietsen leek me een goede optie voor de heenweg, maar de terugweg – in het donker – is een ander verhaal. Maandag kwam ik, thank God, levend thuis, want de vriend van mijn collega (en nu dus ook medestudente) kwam ons halen en reed als een idioot. Echt on-ge-loooo-fe-lijk!! Dus besloot ik dapper te zijn en in het vervolg te gaan fietsen, maar... woensdag gooide het weer roet in mijn plan. Regen kwam met een noodgang uit de hemel zetten en zo ook het onweer, nog nooit heb ik zo’n spektakel aan de lucht waargenomen en zulke harde knallen gehoord. (Overigens maakten een aantal studenten zich zorgen om de felle flitsen omdat die ‘zo slecht’ zijn voor je ogen.) Tegen de tijd dat we arriveerden in de klas (waar normaal al lekkages zijn, te veel muskieten en te weinig meubilair) stond het water al tot over onze enkels, en was het terrein een grote modderpoel geworden. Thuisgekomen, al wadend door het water, bleken we ook nog lekkage in huis te hebben. Helaas kon dat niet verholpen worden en uit angst voor gehele instorting en dus kortsluiting ben ik maar zonder airco gaan slapen. Door al die nattigheid zijn het aantal muskieten ook weer toegenomen. Met veel plezier hebben we een nieuw tennisracketmuskietenkiller gekocht en zijn we weer op jacht om de muskietenpopulatie flink in aantal te laten verminderen.
Op dinsdagmiddag geef ik met veel plezier een businessman die niet kan zingen en geen gevoel voor rytme heeft, maar wel veel enthousiasme, gitaarles. Op donderdag assisteer ik nog steeds bij de kinderwerkerstraining, wat altijd weer refreshing is. Af en toe werk ik nog als receptioniste in het hotel zodat ik tijd heb om mijn email te lezen. Inmiddels heb ik me ook aangemeld om eens per maand Nederlandse gedetineerden te bezoeken. Binnenkort heb ik een gesprek op de ambassade, het lijkt me een gave uitdaging! En zo raak ik steeds meer gesetteld hier. Het bestuur vroeg vorige week of ze echt op mij konden rekenen voor de komende 2 jaren, en dat heb ik beantwoord met een volmondig JA! Haha die komen tot september 2012 niet van mij af :-)