Suriname... jarig :-)

Dit keer niet jarig in de herfstvakantie, maar op een gemiddelde Surinaamse dag met dus overdreven veel zon en warmte. Op school kwamen de kinderen in gewone (maar nette) kleding - en dus niet met het gangbare groene schooltshirt - en brachten de meeste kinderen een paar bloemen mee, wat heel gebruikelijk is hier op jaardagen. Na de pauze speelden we spelletjes en nam ik uitgebreid de tijd voor beeldende vorming. Het was een gezellige boel. Na schooltijd ging ik met een paar collega's 'buiten eten' (Surinaams voor uit eten) om ondertussen de ouderavond door te nemen. Verder kreeg ik de taak als 'spellingchecker' op te treden, want het niveau Nederlands, ook onder leraressen is echt bedroevend laag. (bijv: Kinderen die niet goed in de klas lichen, worden optijd gebelt.)
Inmiddels had zich het gerucht verspreid dat ouders zich als groep hadden voorbereid om mij zgn. 'aan te vallen'. Mijn parallelcollega en ik stelden een planning op wat later natuurlijk weer helemaal onzinnig bleek te zijn, omdat mijn parallel van het ene op het andere onderwerp ging, en ik maar hier en daar flexibel moest invallen. Overigens lijkt dit dus echt Surinaams. Tijdens een vergadering wordt aangekondigd dat wij vrijdag na school een half uur beschikbaar moeten zijn om het terrein op te ruimen, niemand trekt z'n mond open terwijl iedereen gedacht moet hebben 'ja daaaaag! dat ga ik niet doen'. En vervolgens trekt dus iedereen zijn/haar eigen plan en is er vrijdagmiddag niemand te bekennen om het plein op te ruimen. Of voor het kleuterkamp had ik een inventarisatie gemaakt welke leerkrachten wel/niet zouden overnachten. Op de vergadering wordt duidelijk gesteld dat iedereen moet overnachten, iedereen houdt z'n mond terwijl meer dan de helft dus weet dat ze niet gaan overnachten. Dus als het eenmaal zo ver is, trekt iedereen weer zijn eigen plan en staan we weer "verbaasd" dat 'men zich niet aan de afspraak houdt'.
Anyway, tijdens de vragenronde die avond werd ik zeer kritisch bevraagd. Omdat ik geen Surinaamse leerkracht ben - en inmiddels heb ik (tot shock van sommige ouders) kenbaar gemaakt die ambitie ook zeker niet te hebben - was men nogal bezorgd en was volgens sommigen mijn houding niet juist. Suriname kent voor het hele land dezelfde lesmethodes en handleidingen die vaak al zo oud zijn dat ouders exact hetzelfde onderwijs genoten hebben. Onder het motto van 'ik ben zelf ook prima terecht gekomen' vindt men dan vaak dat dat onderwijs prima is voor hun kinderen.
Voordeel was dat door alle kritiek ik de kans kreeg om voor alle ouders mijn didactisch en pedagogisch handelen uit te leggen en steeds maar weer te benadrukken dat we er samen voor moeten gaan, dat we uiteindelijk hetzelfde willen en voor hetzelfde doel gaan. Naderhand vele ouders individueel gesproken en nu lijken de gemoederen -voorlopig- weer gesust. Een hele ervaring rijker...