Suriname... Heerlijk hier

Ik leef hier inmiddels mijn gewone, dagelijkse maar toch bijzondere leventje. Hoewel ik eerlijk gezegd niet heel erg kan genieten van de hitte, vind ik het heerlijk om hier te zijn. De afgelopen week hadden we dagelijk stroomuitval, en konden we in de klas maar ten dele genieten van de ventilatoren. Volgens de kalender zou het nu droge tijd moeten zijn, maar elke dag valt er wel een flinke plensbui. Prima zou je zeggen, heerlijke verkoeling... ja voor even, want na regen komt zonneschijn... en hoe, zo fel!!! September en oktober zijn de warmste maanden en december en januari de koelste maanden, haha niet dat het dan onder de 30 graden komt. Ik ben blij dat we verhuisd zijn, het is heerlijk wonen. Zo rustig, zo groen, zo veel planten en bloemen, zoveel vogels maar ook ongewenste bezoekers. Zo dacht mijn huisgenoot te gaan koken, deed ze de pan open om tot haar schrik de pan al gevuld te zien met zo’n 40 baby kakkerlakken. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik tijdens de schaarse momenten dat ik overdag thuis ben, aardige voldoening haal uit het electrocuteren van muskieten met een soort tennisracket.

Mijn verbazing is nog niet ten einde gekomen, hoewel ik soms het idee heb al aardig gewend te zijn aan het gebeuren hier. Maar als ik dan in een winkel sta en ik vraag om uitleg van een specifiek product, is het toch weer ‘o ja, Suriname’ als de winkelbediende tussendoor een prive telefoongesprek voert. Of als je al half over de toonbank hangt om aan te geven dat je toch echt aan de beurt bent, overschreeuwd wordt door een Surinamer die net binnen komt stampen, en die dan nog geholpen wordt ook. Of als je gevraagd wordt om terug te bellen om 7.00 en dat dan braaf om 8.00 doet –omdat je denkt Suriname al aardig te begrijpen- om te horen dat dat natuurlijk veelste vroeg is.

Op school zit ik nog niet helemaal in het ritme. Er komt natuurlijk veel op me af; de bizarre –en in mijn ogen onbelangrijke- eisen van de inspectie (ja, uitgebreide lesvoorbereidingen van elke les, keurige kruisjes met pen van hoek tot hoek in het aanwezigheidsregister, strakke rooster enz.), het Surinaamse curriculum, ouders die zich zorgen maken over de Nederlandse invloed, en kinderen die –net als de hele Surinaamse samenleving- traag te werk gaan en volledig ingesteld zijn op memoriseren en inzicht totaal ontbreekt. Ik zie het allemaal als uitdagingen die ik graag aanga, hoe dieper de dalen... hoe hoger de toppen. De 17 kinderen in mijn klas zijn natuurlijk allemaal schatten, en ik ben gewoon enorm dankbaar voor alle mogelijkheden en kansen die ik hier krijg, geweldig hoor. Progressie is er zeker, maar het is een traag proces, zoals gewoonlijk hier.
Vandaag kregen we een memo onder ogen wat betreft kledingvoorschriften. Besloten is dat de leerkrachten geen uniform meer hoeven te dragen, maar de kledingvoorschriften lezend komt het bijna op een uniform neer. Ik trok m’n wenkbrauwen even op bij het lezen van een verbod op ‘zweeftruien’. Rara... een zweeftrui is een topje... ‘want die zweeft op je buik, logisch toch?’. Ja.

Afgelopen zondag heb ik, doordat de andere zondagsschooljuf zich niet had voorbereid, de zondagsschool geleid. Het was een heerlijk uur zo met elkaar. Net voor de zegen werd ik de kerk in geroepen omdat alle jarigen van aankomende week altijd een speciale zegen meekrijgen (en bloemen!). Ik begin me steeds meer thuis te voelen binnen de hervormde gemeente alhier.
Op donderdagavond assisteer ik bij een kinderwerkerstraining, wat een blessing is. Afgelopen week hadden we het over spelletjes ‘Nu mogen jullie flink gaan kraken als zij de ballonnen gaan bossen’. Rara...?