Suriname... eerste schoolweek overleefd

We zijn verhuisd! We wonen nu in een van de betere buurten van Paramaribo, dichtbij de school. Arline (mijn huisgenoot en collega) geniet van het vele groen, het gefluit van vogels en de rust... ik van mijn –oh wat een luxe!! – airco slaapkamer. Jullie gaan de herfst in, wij hier de droge tijd waarin de zon overdadig fel schijnt.
Overigens zijn de meeste wegen in de stad inmiddels geasfalteerd, zijn enkele wegen nog van zand... en wonen wij aan een ‘betegelde weg’...

De eerste schooldag was dus op vrijdag 1 oktober. De bedoeling was dat alle leerkrachten aanwezig zouden zijn om hun lokalen in te richten en vervolgens te vergaderen... Omdat ik een nieuwe derde klas zou krijgen was ‘mijn’ meubilair nog niet aanwezig EN ging de vergadering vanwege te weinig animo niet door. Dus dat.

Zaterdag bezocht ik een familie die ik 5 jaar geleden tijdens mijn stage hier had leren kennen, het was een geweldig terugzien! Ze wonen ‘over de brug’ in Meerzorg, het uitzicht vanaf de brug is steeds weer waanzinnig en het was heerlijk om door de plantages te rijden. De moeder maakte weer heerlijke zelfgemaakte roti, the best ever. Tijdens het eten werden er een aantal prachtige jurken geshowd omdat we – zo bleek al snel – naar een bruiloft zouden gaan en daar was ik natuurlijk niet op gekleed. Ik kreeg een prachtige diep blauwe galajurk aan met veel glitters. De bruiloft zelf bleek weinig spectaculairs te zijn aangezien de families van het bruidspaar zichtbaar niet gelukkig waren met dit (religieus gemengde) huwelijk. Het was dan ook een heel eenvoudig gebeuren en ik was dus zwaar overdressed haha.

Als er iets vaak ontbreekt in de Surinaamse samenleving is het wel verantwoordelijkheidsgevoel, en dat is helaas ook terug te vinden in het onderwijs. Ik heb dan ook veel respect voor elke onderwijzer die hier een uitzondering op is, zoals ons schoolbestuur en een aantal leerkrachten. Het Nederlandse onderwijssysteem is toch wel heel anders ingericht, daar kom ik steeds meer achter. Hier is men vooral gericht op ‘uit het hoofd leren’ en dus korte termijn geheugen terwijl in Nederland de focus meer is op lange termijn geheugen, toch? Een nieuwe regel vanaf dit schooljaar is dat boeken en schriften op school blijven, behalve bij huiswerk en repetities. Dat is echt een cultuurverandering die natuurlijk niet bij alle ouders goed valt. Op normale basisscholen gaat ongeveer de helft van de kinderen over naar de volgende klas, en ben je echt een uitzondering als je zonder te blijven zitten klas 6 hebt gehaald. Ouders werken vaak thuis ook met de kinderen door, menig ouder heeft zelfs de gebruikte handleidingen inclusief repetitieboekjes in bezit. In Nederland vinden wij het belangrijk dat kinderen op vroege leeftijd al leren zelfstandig te zijn, hier kwam een vader me melden dat hij het idee had dat ik het zelfstandig worden van de kinderen als prioriteit zag (inderdaad!!!) en dat ik moest weten dat in Suriname dit pas in het vervolgonderwijs belangrijk is.
Maandagochtend was het dan eindelijk zover, kennismaken met mijn eigen klas. Hoewel de kinderen blij verrast waren een bakra (=Nederlandse) juf te krijgen, waren ouders dat vaak niet.
Afgelopen week heb ik dan ook aardig wat ouders op gesprek gehad om steeds maar weer te horen dat ze weinig vertrouwen hadden in een bakra juf en dat ze hun kind liever bij de parallel klas met Surinaamse juf zouden hebben. Natuurlijk vond ik het niet altijd even fijn, zeker omdat sommige Surinamers nogal de neiging hebben vrij bot te communiceren. Zo had ik de kinderen gevraagd allemaal 3 dingen mee te nemen voor de ‘Wie ben ik?’-doos en naar aanleiding daarvan een presentatie over henzelf te geven zodat ik 'mijn' kinderen, maar de kinderen ook elkaar, beter zou leren kennen plus na wat invaldagen en tv kijken kom je er al snel achter dat presentatie (zacht gezegd) niet echt een sterke kant is hier. Krijg ik een moeder na schooltijd ‘Juf, waar bent u mee bezig? U laat die kinderen speelgoed nemen op de eeste dag. Hier zijn we gewend dat kinderen leren op school.’ Haha dus dat!
Volgende week heb ik een aantal afspraken gepland met ouders om verwachtingen af te stemmen en wat good will te kweken. Natuurlijk denk ik dat ik de kinderen wat te bieden heb op onderwijsgebied, en zie ik het als een ultieme uitdaging om de ouders, als het ware, voor mij te winnen.

Het is steeds weer een aparte ervaring om als ‘vreemdeling’ behandeld te worden, het geeft te denken.
Maar, ik voel me wel thuis op de school waar ik werk, een echte Surinaamse school, dat wel, maar een die streeft –vanuit het bestuur- naar continue verbetering en vooruitgang en met een leuke groep collega’s. De kinderen zijn schatjes, meestal heel beleefd.

School is dus in volle gang en zo langzamerhand starten ook de andere activiteiten. Zo woonde ik donderdag de eerste trainingsavond voor kinderwerkers bij waar ik de administratie regel. Wat een voorrecht om zo’n 50 Surinamers te ontmoeten met passie voor God en kinderen. Overigens werd ik er aan herinnerd toegezegd te hebben met het opstarten van huiswerkbegeleiding voor kansarme kinderen te helpen vanaf november... o ja, dat is waar ook!! Ik heb zo het idee dat ik verder weinig ga merken van het relaxte Suriname... en dat terwijl ik juist had bedacht dat Suriname een heeeeerlijk land is voor mensen die kunnen wennen aan de no spang mentaliteit.