Suriname... verhuizen en weer verhuizen

Waar te beginnen?
We zijn verhuisd en staan op het punt weer te verhuizen. Momenteel wonen we in een ongemeubileerd ruim huis, zelfs zonder keuken maar gelukkig nu na een week toch een koelkast. Enigzins primitief (handwas met zon-gewarmd water) en dus bijna aan de rand van Paramaribo wat mij noodzaakt tot fietsen, fietsen en fietsen! Gelukkig is het de laatste tijd niet al te warm en regent het ook niet veel, dus prima fietsweer. Omdat het huis een losstaand huis is, hebben we eindelijk plek om buiten te zitten – overigens altijd achter tralies, wat hier heel normaal is. Het is heerlijk om ’s middags een boekje te lezen in de hangmat, de wuivende palmbomen te horen, de kinderen op straat (een zandweggetje) zien dansen op een in de verte klinkende Surinaamse beat en dat alles onder een prachtige blauwe lucht. We wonen nu meer in een ‘volksbuurt’, er is dus meer levendigheid op straat, meer gezelligheid (vind ik zelf) en de huizen verschillen nogal. Ik kijk vanuit mijn kamerraam uit op een vervallen krot van hout en golfplaten met een onbekend aantal inwoners. Steeds verbaas ik me weer hoeveel mensen en vooral kinderen daar rondlopen. Dat de vrouw des huizes het zwaar heeft krijg ik dagelijks mee (hoewel ik niet zo vaak thuis ben) aangezien alles in een schreeuwende toon gaat.

Midden in de nacht werd ik wakker... nu gebeurd dat wel vaker aangezien de muskieten zich aardig onzichtbaar weten te verbergen en ’s nachts opeens overactief worden... maar nu, allerlei geluiden, het duurde niet heel lang voordat ik besefte dat er aan mijn raam gerommeld werd. De diefijzers zitten aan de binnenkant, en het schuifraam (met spiegeling aan de buitenkant) gaat met een klem open. Met mijn hart kloppend in mijn keel stond ik op uit bed om toch, en dat vond ik al heel dapper, de klem stevig vast te houden zodat het raam niet open geschoven zou kunnen worden. Half slapend dacht ik een soort van touw te zien bewegen bij het raam en natuurlijk bleef ik geluiden horen. Nou, toen ik dit aan mijn leerlingen vertelden waren ze enigzins teleurgesteld over de ontknoping, maar het bleek dus een flink dier te zijn. Vanuit Nederlandse ogen leek het op een gigantische rat, ter grote van een flink konijn, met een dikke, lange staart. De kinderen zijn nu overal aan het informeren ;-) Vanmorgen fietste ik naar school en zag een doodgereden slang op de weg!!! Hellup! Dat is dan het voor- en nadeel van het wonen aan de rand van de stad waar eigenlijk direct de jungle begint, prachtig hoor.
Over 2 weken verhuizen we weer terug naar Uitvlugt, een paar huizen van school vandaan. Ik hoop van harte dat we hier blijven wonen tot het einde van mijn contract (september 2012).

Ik heb ontslag genomen bij het hotel. Per januari was het management overgenomen door de Turkse maffia die een groot deel gaan veranderen in een casino. Ik wilde het even aankijken, maar al snel bleek dat er in hoog tempo allerlei dingen veranderd werden. Overigens vond ik dat wel interessant, het kan dus wel hier in Suriname! Maar een van de veranderingen was de eis aan het personeel dat we allemaal flexibel moeten zijn. Uitleg aan Surinaamse collega’s mocht niet echt baten toen ik gebeld werd met de mededeling dat ik op een doordeweekse ochtend moest komen werken. Onmogelijk natuurlijk. Bovendien werk ik altijd op zaterdagmiddag, en daar was dus iemand anders voor ingedeeld en moest ik zo nodig op een ander moment werken. Nu kwam het in die zin goed uit, dat ik werd uitgenodigd een bruiloft te bezoeken van kennissen die ik al sinds mijn stageperiode een aantal jaren terug ken. Het was een gezellige Hindoestaanse bruiloft, met natuurlijk een overvloed aan eten en keiharde Bollywood muziek waardoor ik een dag later nog een soort piep in m’n oor had. Maar ik had dus moeite gemaakt (zoals we dat hier in Suriname vaak zeggen) om op een ander moment te komen werken en toen ik aankwam werd er doodleuk meegedeeld dat ik niet hoefde te komen werken, de baas had iemand anders laten indelen maar had niet gezegd dat ik ook afgebeld moest worden, en zelf nadenken en eigen initiatief is wat dat betreft uitgesloten. Gefrustreerd belde ik direct m’n baas op die niet meer uit kon brengen dan ‘Don't disturb me, Im sleeping’ wat mijn frustratie in boosheid deed veranderen en ik dus mijn ontslag aankondigde. Afgelopen week ging ik langs om mijn salaris op te halen en in tegenstelling tot wat mijn collega’s op school verwachtten, heb ik dat toch gekregen. Natuurlijk had ik daar ook recht op, maar dat zegt hier erg weinig aangezien er bijvoorbeeld altijd contant betaald wordt. Iedereen komt de laatste dag van de maand op het werk om het salaris op te halen.
Nu ben ik via de school in dienst van het Ministerie van Onderwijs, dus dat gaat wel per bank, en de laatste week van de maand is dan ook het gesprek van de dag of er al wel of niet gestort is.
De hotelbaas zei trouwens toen ik opstond om te vertrekken dat hij me zou bellen wanneer hij me nodig had. Mijn kans om nog even kort en krachtig uit te leggen dat hij daar geen moeite meer voor hoefde te doen.

Op de Remedial Teaching opleiding leer ik zo af en toe echt wel wat! Ten eerste van alles over de Surinaamse denkwijze, cultuur, normen en waarden en het onderwijs omdat zeker de helft van alle lessen op gaat aan praten. Heb ik al eens geschreven dat ik te boek sta als ‘vrijpostig’? Een woord wat gebruikt wordt om bijvoorbeeld ook kinderen te beschrijven die zomaar hun eigen mening laten horen, of ongevraagd antwoord geven. Volgens mijn medestudenten ben ik nogal kritisch, geef ik altijd maar mijn mening en ga in discussie met de docenten; vrijpostig dus. Wat de druppel was volgens een medestudent die mij altijd napraat – wat overigens erg lachwekkend is – dat ik pitjel ging eten in de klas. Surinamers eten niet op straat, niet lopend, en dus blijkbaar ook niet in het klaslokaal. De Surinaamse leerkracht vond het ‘een genot om te zien’ omdat hij het een mooie mix van culturen vond; ik eet in de klas (Nederlands?) en ik smul van het Surinaamse eten.

Inmiddels is de zondagsschool weer begonnen en natuurlijk assisteer ik weer bij de kinderevangelisatiecursus. Beide doe ik met heel veel plezier. Ik krijg bij de zondagsschool veel vrijheid (of neem ik die?) om eigen inbreng te hebben, en dat is een mooie kans om met het IKEGmateriaal te werken. Bovendien doe ik op de cursus weer ideetjes op.
Als leerkracht doe ik mee met een project met Nederlandse scholen, de zogenaamde ‘Learning Circles’. Een flinke delegatie Nederlandse leerkrachten was daarvoor een week op studiereis in Suriname. Gisteren hadden we een volle dag training over wat nu eigenlijk de bedoeling is en hoe precies. Ik kreeg van de Nederlanders vaak te horen dat ik een bijzondere stap heb gemaakt, en zo zie ik het ook, een stap waar ik al een aantal jaren naar uitkeek, en waar ik nu elke dag van geniet.